دواعی استعمالدواعی استعمال به معنی انگیزه های استعمال لفظ توسط متکلّم است. در اصطلاح نامه اصول، از اصطلاح " دواعی استعمال " معنایی اراده شده که غایت، منفعت و فایده استعمال لفظ در معنا را شامل می‌شود. ۱ - تعریف دواعی استعمالدواعی استعمال، به معنای انگیزه هایی است که متکلم را وادار می کند لفظ را برای افاده معنایی به کار برد. ۲ - انگیزه اصلی هر استعمالبه طور کلی، انگیزه اصلی هر استعمالی، تفهیم و تفهم و ایجاد ارتباط با دیگران می باشد. این عنوان کلی بر افراد و مصادیق بی شماری صادق است؛ برای مثال، برخی معتقدند صیغه امر فقط در معنای طلب یا بعث استعمال شده و سایر معانی همچون تهدید، تعجیز و غیره در حقیقت انگیزه‌های استعمال (دواعی امر) می‌باشد. ۳ - نکتهدر این فرهنگ نامه، به تبعیت از اصطلاح نامه اصول، از اصطلاح «دواعی استعمال» معنایی اراده شده که غایت، منفعت و فایده استعمال لفظ در معنا را شامل می‌شود. ۴ - عناوین مرتبطدواعی امر. ۵ - پانویس
۶ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۴۷۰، برگرفته از مقاله «دواعی استعمال». |